Anjing...

Kalau mahu di lihat terus dari kaca mata manusia.
Aku sesungguhnya seinci pun tidak layak,
Untuk duduk,
Dan terima senyum,
Serta erat peluk dia.

Hampir bermuka angka tiga.
Tapi aku masih lagi punya dosa berbaki.
Beberapa kali aku yang cuba kerat hati itu.
Beberapa kali aku yang menggoncang
Jambatan itu hingga terambing.

Tapi tiap kali itu,
Dia datang dengan harapan.
Tenangkan aku.
Cuba di gam UHU nya kembali retak yang ada.

Katanya dia menumpang,
Katanya dia yang di kutip,
Tapi,
Haqnya,
Aku yang mengemis perhatian.
Aku yang meratib di kakinya minta di belas.
Aku anjing sampah yang dahaga cinta dia.

Manusia itu tiada yang sempurna.
Tapi cukuplah hanya aku.
Tahu sempurnanya dalam kurang.

Aku rasa aku hanya mampu balas
Dengan terima kasih.
Terima kasih kerna masih sudi tambat aku di sisi,
Walau aku anjing kurap yang tiada istimewa. :')